مگه آدم از دلخوشی های دنیا چی میخواد، وقتی صدای ناله های مردم صدای گوش دنیا رو کر میکنه، وقتی با هرکسی که حرف میزنی اول از همه از غم هاش میگه، وقتی به کسی لبخند میزنی اخم میبینی، آدم کی و میخواد از این زندگی?

جز اینکه یکی باشه که تو اوج خستگی که ١٠ ساعته تو یه اتوبوس قراضه نشسته، بهش بگه دوسش داره، یکی رو میخواد که وقتی عینکش کثیفه، بی اجازه عینک و برداره و تمیز کنه که چشمای قشنگشو بهتر ببینه.
مگه آدم تو این روزای سخت و نفس گیر، که هیچکس پشتیبان اون و کاراش نیست، چیزی به جز "مراقب خودت باش" و "تو میتونی" میخواد؟
دلخوشی که فقط پول نیست، همون لحظه ست که بهت میگه هر وقت میبینمت از ته دلم خوشحالم، همون لحظه که کاری نداره این شالو از کجا خریدی فقط بهت میگه چقدر این رنگ بهت میاد خوشگلم، کاری نداره که چقدر بهش اعتماد داری، همه جوره واست تکیه گاهه، تو اوج عصبانیت هات، حرفاتو گوش میده و بهت وعده روز خوبو میده، حتی اگه روز خوبه هم نیاد تو دلت به حرفاش گرم میشه.
آدم همینو میخواد که هر جا بره، بگه که چقدر جات اینجا خالیه، که آغوشش هر چند از راه دور اما گرم ترین جای دنیا باشه، بگه درسته نمیتونم شعر بگم، ولی مگه همه این شعرایی که میگن چیزی بهتر از "دوستت دارم" توشونه؟ پس "دوستت دارم". مگه آدم از دلخوشی های این زندگی چی میخواد به جز حس های خوب دو نفره؟ دنیایی که هر روز داره بی رحمی میبینه، مطمئن باش به عشق ما افتخار میکنه.