گیلان مصور- مهری شیرمحمدی
عمق چروک های پیشانی اش گل اندود شده، اما دستان استخوانی اش هنوز در کار گِل است. پیرمرد، هنوز پا بر چرخ سفال دارد و با مهارتی تمام و ضرب آهنگی یکنواخت بسته به طرحی که در ذهن دارد، صفحه گرد زیر پا را می گرداند.
چرخی که صفحه هاتش چوبی است. چوب مدوری که نسل هاست درکار گِل است. یادگار نیاکانش. با اندک تغییراتی. شکاف های عمیق روی گونه هایش نشان از عمق تجربه های دور و دراز دارد. صنعتی که نسل اندر نسل و سینه به سینه آموخته و اصالتی که در کمتر کارگاهی یافت می شود. شاید او آخرین نسل سفال ساز سنتی در سیاهکل باشد.
اگرچه «محمود شکری»، 3نسل را به خوبی به یاد دارد ، اما بخاطر ندارد خودش از چند سالگی پشت چرخ نشسته. شاید 7سالش بود که پای در گودال چرخ سفالگری نهاد. می گوید: قبلا چرخ سفالگری داخل یک گودال بود. این چارچوبه فلزی ابتکار خودم است. 84سال است در این کارم، در روستای «کلنادان» فقط من سفالگری می کنم. دیگر در سیاهکل سفالگری نیست. همه مرا می شناسند....
ادامه در سایت گیلان مصور : http://gilanmosavar.com/?p=10413