ای پنجمین امام که معصوم هفتمی/از ما تو را ز دور «سلامٌ علیکمی» /بر درد جهل خلق، ز عالم طبیب‌تر / نامت غریب و قبر، ز نامت غریب‌تر / وقف علوم و دانش و دین کرده، همّ خویش / باشی کنار ابن و اب و اُمّ و عَمّ خویش / آب و گل و سجیّت تو، جز کرم نداشت / دیدم چرا مزار تو صحن و حرم نداشت / گلدسته‌ای نداشت حرم، مرقدی نبود / صحن و سرا نیافتم و گنبدی نبود / این خاک عشق باشد و بر باد کی رود؟ / غم‌های عهد کودکی از یاد کی رود / از صبح تا غروب کشیدی ز سینه آه/ اما چه خوب شد که نرفتی به قتلگاه
تو دیده‌ای چه‌ها به اسارت به عمه شد / در شهر شوم شام، جسارت به عمه شد
تو طفل روی ناقه‌ی عریان نشسته‌ای بر روی رحل ناقه، چو قرآن نشسته‌ای
تو طعم تازیانه و سیلی چشیده‌ای بر روی خار، همره طفلان دویده‌ای
دیدی تو خیمه‌های به آتش کشیده را داغ و فرار و رنگ ز چهره پریده را...