بازگشت موسی به آغوش مادر، نه واقعهای جسمانی، بلکه رجوع وجود نوری به مبدأ اشدّ و اقرب است. طفل، حامل مرتبهای از نور الهی، از مسیر نقص حسّی به کمال بالفعل رسید و مادر، محل تجلی علت معدّه و فیض الهی، نقطهی اتحاد وجودی او شد. نیل، مجرای حرکت جوهری و اشتداد نور، این رجوع را ممکن ساخت. این واقعه، مصداق کامل اصالت وجود، قوس نزول و صعود، و اتحاد فیضی–وجودی در حکمت متعالیه است.