خدا چو صورتُ اَبرویِ دلگشایِ تو بست گشاد کار من اندر کرشمههای تو بست . مرا و سرو چمن را به خاک راه نشاند زمانه تا قَصَب نرگس قبای تو بست . ز کار ما و دل غنچه صد گره بگشود نسیم گُل چو دل اندر پی هوای تو بست . مرا به بند تو دوران چرخ راضی کرد ولی چه سود که سررشته در رضای تو بست . چو نافه بر دل مسکین من گره مفکن که عهد با سر زلف گره گشای تو بست . تو خود وصال دگر بودی ای نسیم وصال خطا نگر که دل امید در وفای تو بست . ز دست جور تو گفتم ز شهر خواهم رفت به خنده گفت که حافظ برو که پای تو بست . حافظ . مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (تَتَن تَتَن تَتَتَن تَن تَتَن تَتَن تَتَن) مُجتَثّ مثمن مخبون محذوف . ارادتمند شما بزرگواران ، امین کاظمی