در رم باستان فورتونا به عنوان الهه اقبال یاد میشه. این شعر گلایه ای به این الهه است که در قطعه پایانی با بیان «اکنون بی درنگ ساز خود را خواهم نواخت...» اشاره میکنه به همدردی با نوع انسان که در مواجهه با تقدیر محکوم به پذیرش ناملایمات و تسلیم در مقابل قدرت مصاف ناپذیر قانون خلقت هستش. شعر به زبان لاتین سروده شده و موسیقی اون هم اثر کارل باخ آهنگساز آلمانیه.
شعر با این قطعه شروع میشه: ای بخت، مانند ماه، دگرگون پذیری، یا در حال تکامل یا در حال باریک شدن...