راه فیض آباد تنگ و تاریکه ، یک یاری دارم کمر باریکه
ای خدا مرا کشته ناز او ، تا کی من برقصم به ساز او
بیش از این ساقی می مده مستم ، مست چشمان مست او هستم
دل به موی آن نازنین بستم ، جام می همی افتد از دستم
شب رسیده و جاده باریکه ، خانه دوره و کوچه تاریکه
وای از دوری جانگداز او ، تا کی من برقصم به ساز او
چشم سرمستش خون کند به دل ، من بیاد وی او زمن غافل
من به او عاشق دل به او مایل ، دیوانه منم دلبرم عاقل
دختر کردی ، شد بلای جان ، زد به جانم خوش آتش سوزان
ای خدا مرا کشته ناز او ، تا کی من برقصم به ساز او