من من " تُرک ایرانی " هستم, رد پای من در همه جای تاریخ این کشور بوده است ولی امروز، زبان من حتی در مدرسه هایمان هم ممنوع است. من "ستارخان" و "باقرخان" هستم مرا به یاد بیاور وقتی برای قانونمند شدن این کشور در دوره مشروطه تا پای جان ایستادم، ولی افسوس که امروز اصل پانزدهم از همان قانون زیر پا گذاشته شده است ( استفاده از زبان مادری اقوام در مدارس) من " بابک خرمدین " هستم ، پوستم کنده میشود ولی هیچ شمشیری توان شستشوی فکری مرا ندارد من "جهان پهلوان تختی" هستم ، همان که در زلزله بوئین زهرا کنار مردم وطن خود بودم.
من "علی دایی" هستم ، در سخت ترین جنبش تاریخی دهه اخیر، طرف درست تاریخ را انتخاب کردم. حرفم را میزنم حتی اگر به قیمت کنار گذاشتن من از ورزش تمام شود
من " دریاچه ارومیه " هستم ، که فریادش را سالها کسی نشنید که امروز خشک شود و ریزگردهای آن برای مردم ما، بیماری تنفسی ایجاد کند و کشاورزان ما را بیکار .
من "مهدی باکری" هستم، وقتی پیکر برادرم حمید را با یک وجب از این خاک معامله نکردم.
در طول تاریخ این کشور من فقط یکبار از دستور مافوق خود سرپیچی کردم، آنهم وقتی بود که رضاخان دستور تسلیم داد ولی من "سرجوخه مصیب محمدی"، فقط با دو سرباز مرز جلفا را ساعت ها به روی شوروی بستیم و با افتخار خونمان را برای وطن فدا کردیم.
من برای وطنم کم نگذاشتم، نمیدانم میخواهی کدام صفحه از کتاب تاریخ این کشور را ورق بزنی تا رد پایی از من نیابی.