خادمان سبز پوش در اتاقی به صف منتظرند و با هم زمزمه میکنند «تو گل باغ ولایی/ تو علی موسی الرضایی/ من غلام درگه تو/ تو به درد من دوایی» تا صندوقچههای گلهای فوق ضریح برسند. گلهای تازه به بالای ضریح میروند و گلهای کهنه در پی سرنوشتی شیرین از بالای ضریح پایین آورده و به سمت اتاقهایی رهسپار میشوند. به محض رسیدن صندوقچهها، حال و هوا اتاق، رنگ دیگری میگیرد و نواها دلیتر خوانده میشود.
پارچهها از روی صندوقچهها برداشته میشود و بوی گلها دل و جان را جلا میدهد و در ترکیب با نواهای عارفانه خادمیاران بخش شمیم رضوان، دل را در چهار گوشه ضریح به پرواز میبرد و بعد از آن خادمان شروع به جدا کردن انواع گلهای رز و آنتوریوم و پرنده بهشتی و ... از یکدیگر در سبدهای جدا میکنند.