دنبالم کردید دنبالتون کردم اما حالا که میرم خودتون رد دنبال بزنین ...همه ی روزای زندگی من با اومدن به نماشا و دنبال کردن و لایک کردن خلاصه میشد نمیدونم شاید دلم میخواست لحظه ای هم که شده خودمو فراموش کنم اما نمیدونم ما دلمونو به چی خوش کردیم که از صب تا غروب اینجاییم ...نمیدونم حتی از خودمم خنده ام میگیره ...واقعا این حرف رو با اعماق وجودم حس میکنم که برای ترک دنیای مجازی باید یه دلخوشی تو دنیای حقیقی داشته باشی هر چند من که اون دلخوشی رو ندارم اما ترجیح میدم خودمو به چیزای واقعی وابسته کنم تا یه دنیای مجازی کوفتی ...حس میکردم میتونم اینجا دردهامو فراموش کنم اما اشتباه میکردم همه میپرسن اسمت چیه؟رشته ات چیه؟چی میخونی؟نمیدونم پس فرق اینجا با دنیای واقعی چیه ؟همه جا فقط یه سکو برای مقایسه کردن و مقایسه شدنه میایم اینجا ...چهارتا حرف قشنگ میزنیم و ویدیو لایک میکنیم و بعدش که چی؟؟؟. ...تو این دنیا جایی برای ادمای شکست خورده ای مثل من نیست ...کانال Classicall هم بسته شد هر چند میدونم یه کلمه از حرفامو هم نمیتونید درک کنید اما بازم میخواستم به عنوان اخرین حرفام بگم