آیا در ایستگاه بعدی همدیگر را ملاقات خواهیم کرد؟ چهره ای که دلم تنگ شده بود آیا در نور آبی بعدی همدیگر را ملاقات خواهیم کرد؟ منظره ای که من می کشیدم
다음 정거장에서 만나게 될까 그리워했던 얼굴을 다음 파란불에는 만나게 될까 그리곤 했던 풍경을
خورشید در زمان معینی غروب می کند خیابان ها خالی می شوند فقط یک نفر، همان مکان دیروز من نمی دانم چگونه ترک کنم
해는 정해진 시간에 떨어지고 거리는 비어 가는데 단 한 사람 어제와 같은 그 자리 떠날 줄을 모르네
باران به صورت عمودی، بی تفاوت می بارد. یک آه سنگین در امتداد خطوط می افتد.
투둑투둑 무심하게 빗줄기 세로로 내리고 빗금을 따라 무거운 한숨 떨어지는데
آیا در ایستگاه بعدی همدیگر را ملاقات خواهیم کرد؟ کسی که دلم تنگ شده بود آیا در نور آبی بعدی همدیگر را ملاقات خواهیم کرد؟ چهره ای که می کشیدم
다음 정거장에서 만나게 될까 그리워했던 사람을 다음 파란불에는 만나게 될까 그리곤 했던 얼굴을
درخشش گل قرمز روی سرم پخش می شود. سایه هایی که در امتداد گرگ و میش می رقصند طولانی تر می شوند.
한 뼘 한 뼘 머리 위로 꽃노을 발갛게 번지고 황혼을 따라 춤추는 그늘 길어지는데
آیا در ایستگاه بعدی همدیگر را ملاقات خواهیم کرد؟ باد که دلم تنگ شده بود آیا در نور آبی بعدی همدیگر را ملاقات خواهیم کرد؟ خاطراتی که می کشیدم
다음 정거장에서 만나게 될까 그리워했던 바람을 다음 파란불에는 만나게 될까 그리곤 했던 기억을
یا فقط به دنیای دیگر خواهد رسید؟ جایی که هرگز آن را ترک نکردم
아님 이다음 세상에나 닿을까 떠난 적 없는 그곳을