.
در پاسداشت شرافت ..

استاد سمندریان را چند باری از نزدیک دیدم و پای صحبتش نشستم ، مهربانی اش عظیم بود و در همان چند کلام تو را شیفته شخصیت و اخلاقش می کرد و چقدر شادمانم که هرچند کوتاه افتخار شاگردی اش را داشتم در دوره های آموزشی تهران .

در شیراز در تالار ابوریحان برایش میز و صندلی گذاشته بودند بالای سن ، اما بالا نرفت لبه آوانسن ایستاد و‌چند ساعت در مورد تئاتر حرف زد و همچنان آن چند ساعت برای من یکی از بزرگترین و آموزنده ترین کلاس های عمرم بوده و هست .

استاد حمید سمندریان تنها در تهران معلم نبود ، برای همه تئاتری های ایران معلمی کرد ، بسیاری را پرورش داد که نسل های بعدی مدرسان تئاتر را تشکیل دادند .

در هر دیدار و جشنواره با جوانان به مهربانی گپ و گفت می کرد و پدرانه از تئاتر سخن می گفت و مهم تر با ترجمه و اجرای متون نویسندگانی همانند فردریش دورنمات، برتولت برشت، آنتون چخوف، اوژن یونسکو، آرتور میلر، ماکس فریش، ژان آنوی، تنسی ویلیامز، ژان پل سارتر و هنریک ایبسن ما را بیش از پیش با تئاتر آشنا تر کرد.

از این منظر باید او را یکی از کارگردانان شاخص تئاتر در تاریخ تئاتر ایران به‌شمار آورد که سهمی جدی در آشنایی مردم و علاقه‌مندان تئاتر و نمایش با متون و آثار کلاسیک و برجستهٔ تاریخ تئاتر جهان داشتند.

سمندریان معلمی بخشی از زیستش بود ، هرگز دست از آموختن و آموزش برنداشت و مهم تر انکه بر خلاف بسیاری از هم نسلان و حتی شاگردانش بر سر تئاتر معامله نکرد شریف ماند و همواره هنرمند و آرتیست باقی ماند.

امروز در آغازین روزهای اردیبهشت اگر بود جشن تولد نود سالگی اش بود ، در میان ما نیست همانگونه که همای او نیست اما تاثیرش بی شک تا ابد مانا است.
مهم نیست چگونه زندگی کنیم و بمیریم ، مهم تر این است که حیات و مرگ ما چه تاثیری داشته باشد ، که حمید سمندریان بی شک اینگونه بود.