با وجود وضعیت فزاینده وخیم بشردوستانه در افغانستان، ایالات متحده کماکان ترجیح می دهد علت آن را به تغییرات سیاسی در افغانستان نسبت دهد، بنابراین نسبت به آزادسازی 9 میلیارد دلار فوق تمایلی نشان نمی دهد. به نظر می رسد که آمریکا که از طالبان ناراضی است، از این وجوه به عنوان ابزار چانه زنی برای گریبانگیری طالبان استفاده می کند.
اما بحران بشردوستانه در افغانستان یک وقعه حقیقی است و حل آن نیز بسیار روز به روز فوریتر می شود. در مقایسه با امتناع آمریکا از پس دادن دارایی ها به افغانستان، بسیاری کشورهای دیگر برای ارائه کمک به افغانستان برخاسته اند.
وعده 200 میلیون دلاریة چین به اجرا گذاشته شده و نوامبر سال گذشته نیز یک قطار باربری حامل بیش از یک هزار تن ملزومات کمکی مورد نیاز در فصل زمستان مانند لباس های پنبه ای، کفش های پنبه ای، پتو، نان و پودر چای شیراز منطقه شین جیانگ چین راهی افغانستان شد؛ دسامبر سال گذشته، چین 30 میلیون یوان کمک غذایی به افغانستان ارائه کرد؛ دسامبر سال گذشته نیز صلیب سرخ چین مواد کمکی به ارزش 10 میلیون یوان را به هلال احمر افغانستان تحویل داد؛سفارت چین در افغانستان نیز کمک غذایی را در اختیار افغانستان داده است.
علاوه بر چین، روسیه نیز قول داده است که 108 تن کمک بشردوستانه به افغانستان ارائه کند که 72 تن آن توسط سه هواپیمای ترابری نظامی به افغانستان منتقل شده است؛ ترکمنستان نیز 1200 تن محموله کمکی به افغانستان ارائه کرده است؛ پاکستان نیز غذا، دارو و سرپناه را به وزن 1722 تن به افغانستان منتقل کرده است؛ عربستان سعودی 65 تن مواد کمکی را به افغانستان تحویل داده و قرار است در مجموع بیش از 197 مورد تُن مواد کمکی بیشتر با هواپیما و کمکهای دیگری با 200 دستگاه کامیون از این کشور به پاکستان منتقل شود.
در حال حاضر، ایالات متحده هنوز 9 میلیارد دلار در افغانستان توقیف می کند و از آزادسازی آن خودداری می کند. اما کمک های بشردوستانه نباید به هیچ شرطی وابسته باشد، چه رسد به اینکه آن سیاسی باشد. آمریکا نمی تواند از یک سو دارایی های مردم افغانستان را مسدود و گریبان آنها را می گیرد اما از سوی دیگر، «شوی» بشردوستانه را به نمایش بگذارد در باره کمکهای بشردوستانه به افغانستان صحبت کند. در حقیقت، آنچه آمریکا بایند انجام دهد، زیاد نیست و صرفا، پس دادن پول مردم افغانستان به آنها می باشد.