مسئول هسته‌ ارتباط دانشگاه و صنعت در دانشگاه شریف بودم و به همین دلیل ارتباطات زیادی با شرکت‌های مختلف داشتم. مشکلات اساسی آنها در زمینه مواد اولیه بود و من احساس میکردم که می توانم به آنها کمک کنم. بارها به آن ها پیشنهاد همکاری دادم اما به بهانه های مختلف قبول نمی کردند. اعتقاد داشتند جامعه دانشگاهی فقط دانش بلد است و در عملیات حرفی برای گفتن ندارد. وقتی دیدم مذاکره با آنها به نتیجه ای نمی رسد و از طرفی راهکارها میتواند حلال خیلی از مشکل ها باشد، تصمیم گرفتم خودم دست به کار شوم. موضوع را با یکی از دانشجوهای سابقم در میان گذاشتم و از آنجایی که ارتباط طولانی با هم داشتیم و همدیگر را خوب می فهمیدیم، سریع وارد همکاری شد. یکی از اولین تولیدات مان ساخت مواد اولیه لوله های فاضلابی بی صدا بود، لوله هایی که صدای گردش آب را ساطع نمی‌کنند. قبلترها در ساختمان ها از لوله های چدنی استفاده می کردند ولی بعدها به خاطر وزن و قیمت زیاد لوله های چدنی، لوله های پلیکایی که جلوی صدا را نمی گیرد، جایگزین شد. برای ساخت لوله مورد نظرمان باید مواد اولیه لوله سه لایه ای می ساختیم که لایه میانی اش عایق صوت باشد. این کار بیشتر از تجهیزات به دانش فنی نیاز داشت. کارهایی که قبلاً در زمینه نانوفناوری انجام داده بودیم، تجربه خوبی در این کار به ما داد، مشکل ما در مرحله آزمایشات بود، مثلاً برای اندازه گیری میزان افت صدا بعد از عبور از لوله به دستگاه خاصی نیاز داشتیم. کلاً از این دستگاه دو تا در کشورمان موجود بود؛ یکی برای یک شرکت خودروساز بود که قاعدتاً به ما نمی دادند و یکی دیگر هم متعلق به یک سازمان دولتی بود. دستگاه دولتی را گرفتیم و با اینکه از کار افتاده بود اما آنقدر مدارک فنی و نسخه نرم افزاری اش را پایین بالا کردیم تا دوباره راهش انداختیم. نتیجه آزمایشات مثبت شد و مواد اولیه ساخته شده را تحویل شرکت لوله سازی داریم. ساخت مواد اولیه هم برای ما برکت داشت و هم برای شرکت سازنده. ما اولین شرکت دانش بنیان در این حوزه شناخته شدیم و توانستیم کارمان را گسترش دهیم. شرکت قطعه ساز هم با مواد ما توانست تاییدیه های بین المللی را بگیرد و صادراتش را آغاز کند. پیشنهادهای کاری زیادی شد و ما هم خط تولید را گسترش دادیم، نیرو ها را کم کم به ۲۲۰ نفر رساندیم...