چرا یک انسان معنوی همیشه حال دلش خوبه و عصبانی نمی شود؟
به تجربه بهم ثابت شده است که زمانهای که حال معنوی بالایی دارم به هیچ عنوان عصبانی نمی شوم و به نوعی از کوک عشق خارج نمی شوم و زمانهای که سیم ارتباطی ام با خداوند قطع میشه خیلی زودرنج شده و با ساده ترین چیزها بهم می ریزم و باید بدانیم که این نشانه ای است برای اینکه ما وضیعت ارتباطی خودمان را با معبودمان اسکن کنیم و ببینم اگر کم تحمل شده ایم یعنی اینکه سریعا بایست به دامان خدا برویم تا بتوانیم آرام شویم
نظرات