متن کلیپ:
وقتی بچه توی بغل مامانش - به‌خاطر مشکلات - شروع به گریه کردن می‌کند، سرِ حال می‌آید؛ چون مامانش ده برابر، نازش می‌کند. مثلاً می‌گوید: «مامان! این من را زد!» مامانش هم شروع می‌کند به نوازش کردن. این بچه، اصلاً هم افسرده نمی‌شود، اشکش را می‌ریزد، هق‌هق گریه‌اش را می‌کند و بعدش هم قبراق می‌شود. می‌گویی: «تو که همین دو دقیقه پیش، غم داشتی و آن‌طوری گلوله‌گلوله گریه می‌کردی!» می‌گوید: «مگر کور بودی! ندیدی من توی بغل مامانم این اشک‌ها را ریختم؟! اینکه-آدم را- افسرده نمی‌کند.»

تو هم اگر می‌خواهی از توبه، اشک بریزی، برو توی بغل خدا اشک بریز.

آدم اگر مبارزه با نفس کرد، باید به خاطر خدا مبارزه با نفس کند، و بعد خدا هم آناً نازش می‌کند. می‌فرماید: تا بندۀ من روی نفسش پا می‌گذارد، من یک محبتی از خودم، به او می‌دهم... بگو: «خدایا به خاطر تو مبارزه با نفس می‌کنم» و خدا از تو می‌پرسد: «چرا به خاطر من؟» بگو: «خدایا! به خاطر اینکه تو شیرین‌تر هستی.»

نفسش از او یک چیزهایی می‌خواهد ولی او می‌گوید: «به تو نمی‌دهم» نگاهش به کجاست؟ نگاهش به آنجاست؛ به آن بالا! نفسِ آدم «امارۀ بالسوء» است؛ مثل یک بچۀ لوسِ نُنُری که وقتی او را به اسباب‌بازی فروشی می‌بری، مدام می‌گوید: «این را بخر!» می‌گویی: نه این گران است. می‌گوید: «آن را بخر!» می‌گویی: بابا این نمی‌شود! می‌گوید: «خُب، این را بخر!» نفس این‌طوری است، زیاد در مقابل آدم مقاومت نمی‌کند، ولی یک چیز دیگر را وسط می‌آورد.

اگر توی بغل خدا، مبارزه با نفس کنی، اشکال ندارد. اگر توی بغل خدا مبارزه با نفس نکنی، آسیب‌های مبارزه با نفس، تو را می‌گیرد. آدم باید وقتی گناه کرد عذابِ ‌وجدان، او را بگیرد. اگر توی بغل خدا، عذابِ وجدان، تو را بگیرد، شکوفا می‌شوی، ولی اگر توی بغل خدا نباشی و عذابِ وجدان، تو را بگیرد، همان توصیۀ آقای دکتر روانپزشک که می‌گوید: «فراموش کن، بگذار افسرده نشوی!» برایت مفیدتر است.




متن کامل سخنان در این ویدیو در سایت استاد پناهیان» http://panahian.ir/post/2791


کانال‌های رسمی استاد علیرضا پناهیان در شبکه‌های اجتماعی:
پیام رسان بله
https://ble.ir/panahian_ir
ایتا
http://eitaa.com/panahian_ir
سروش
http://sapp.ir/panahian_ir
روبیکا
http://Rubika.ir/panahian_ir
تلگرام
http://t.me/Panahian_ir
اینستاگرام
http://instagram.com/Panahian_ir