الإمام الرضا (ع) :یا عبد العظیم! ۱ أبلغ عنّی أولیائی السلام وقل لهم أن لا یجعلوا للشیطان على أنفسهم سبیلاً ومرهم بالصدق فی الحدیث وأداء الأمانة ومرهم بالسکوت وترک الجدال فیما لا یعنیهم وإقبال بعضهم على بعض والمزاورة؛ فإنّ ذلک قربة إلی ، ولا یشتغلوا أنفسهم بتمزیق بعضهم بعضا ؛ فإنّی آلیت على نفسی إنّه من فعل ذلک ، وأسخط ولیّا من أولیائی دعوت اللّه لیعذبّه فی الدنیا أشدّ العذاب وکان فی الآخرة من الخاسرین وعرفهم أنّ اللّه قد غفر لمحسنهم وتجاوز عن مسیئهم إلاّ من أشرک به أو آذى ولیّا من أولیائی أو أضمر له سوءا؛ فإنّ اللّه لا یغفر له حتى یرجع عنه. فإن رجع وإلاّ نزع روح الإیمان عن قلبه وخرج عن ولایتی ولم یکن له نصیبا فی ولایتنا وأعوذ باللّه من ذلک ۲ .
امام رضا (ع) به عبدالعظیم فرمودند :به دوستانم سلام برسان و به آنان بگو شیطان را بر خود مسلّط نکنند و آنها را به راستگویى در گفتار ، اداى امانت ، سکوت و ترک منازعه در چیزهاى بیهوده فرمان ده و نیز با دیدار یکدیگر و آمد و شد با هم که این عمل موجب نزدیکى به من مى شود . دوستان من نباید اوقات خود را به مخالفت و دشمنى با یکدیگر مشغول سازند . من سوگند یاد کرده ام که هر کس مرتکب این گونه کارها شود و یا بر یکى از دوستانم غضب کند ، از خداوند بخواهم تا وى را در دنیا به سخت ترین عذاب گرفتار سازد و در آخرت از زیانکاران خواهد بود . دوستان مرا متوجه کن که خداوند نیکوکاران آنها را آمرزیده و از بدکاران آنان در گذشته ، مگر کسانى که شرک آورده و یا یکى از دوستان مرا رنجانده اند و یا بدخواه اویند . پروردگار از این گونه اشخاص نخواهد گذشت و آنها را نمى بخشد ، مگر اینکه از نیت خود برگردند . اگر کسى از این حالت بازگشت مورد آمرزش خداوند قرار خواهد گرفت؛ ولى اگر در این حال باقى ماند ، خداوند روح ایمان را از دل او خارج خواهد ساخت و از ولایت من نیز بیرون مى رود و از دوستى ما اهل بیت هم بهره اى نخواهد داشت ، و من از این شقاوت به خدا پناه مى برم .