«قسمت پنجم»
در مسجد امام حسن مجتبی(علیه السلام) ابتدا پدر آقا نماز می‎خواندند؛ سپس آقا آمدند و آنجا هم جلساتی داشتند. به‌خصوص یک جلسات تفسیرگونه‌‎ای در ظهرهای ماه مبارک رمضان داشتند و بحثی را شروع فرموده بودند با عنوان «طرح کلی اندیشة اسلامی در قرآن» که بعدها چاپ شد.
خود آقا به من فرمودند که شما ضبطی تهیه کن و بیا این بحث را ضبط کن.
من دوتا از این ضبط‎‌های بزرگ سونی خریدم؛ یکی برای خودم و یکی برای آقا. توی کار لوازم صوتی و این‌ها بودم و مغازه‎ای داشتم. ضبط را بردم خدمت آقا و آن جلسات را ضبط کردم؛ بیست و هفت یا بیست و هشت نوار شد.
بعد نوارش را هم تکثیر می‎کردم. گاهی هم خود آقا فردی را معرفی می‎کردند که این نوار را به او بدهم. من آن نوارها را زیاد تکثیر کردم؛ در پوششی که ویژة نوار قرآن داریم، تکثیر می‎کردیم؛ کارهای انقلابی می‌کردیم. دانشجوها زیاد از من نوار می‎گرفتند؛ از شهرستان‎ها هم زیاد می‌آمدند و از ما نوار می‌گرفتند.
کتاب «طرح کلی اندیشه‌ی اسلامی» دقیقاً پیاده شدة همان نوارهاست. شاید یک مقداری بازنگری و کم و زیاد شده باشد، اما اصل مطلب همان است. نکات مهم را قبلاً توی برگه ‎هایی پُلی‎ کپی می‌کردند و بین دانشجویان و مستمعان پخش می‌کردند. یعنی افراد می‎دانستند که بناست راجع به این آیات بحث‌ بشود و یک مضمونی از آیه را در نظر داشتند؛ ترجمه‌ی تحت‏اللفظی‎اش را می‌دیدند و زمینه‌ای داشتند. بعد ایشان می‌ایستادند و در مورد آیات، چکیده‏ای از تفسیر و مفاهیمی که در نظر داشتند را می‌گفتند. بعد می‎فرمودند حالا که معنی این آیات را فهمیدید، این قاری عزیزمان بیاید با لحن و صدای خوش بخواند تا شما بیشتر لذت ببرید. مردم چون معنی قرآن را فهمیده بودند، راحت ارتباط برقرار می‌کردند.
آقا ایستاده آیات را معنی می‎کردند و تفسیر می‎گفتند؛ بعد ما قرآن می‌خواندیم. خیلی هم آقا تجلیل می‎کردند. چهارده یا پانزده روزش را من قرآن خواندم و چهارده روزش را دو نفر از دوستان دیگر؛ آقای رضایی و آقای روحانی‌نژاد. یک روز درمیان من قاری بودم.
ایشان از زمینه‌ای که در جامعه بود، بهره‌‎برداری کردند و گفتند حالا که این جلسات هست، ما بیاییم و مردم را علاقمند به مفاهیم قرآن هم بکنیم. یعنی جلسه‌ی قرائت قرآن به‌تنهایی کافی نیست، بلکه باید مقدمه‌ای باشد تا مردم با مفاهیم قرآن آشنا شوند و انس بگیرند.....