پس از پیروزی انقلاب اسلامی یکی از مسائل مطرح شده از سوی گروه‌های مختلف، نحوه برقراری رابطه و تعامل با ساختارهای باقی‌مانده از حکومت قبلی بود، که ارتش ازجمله مهم‌ترین آن‌ها محسوب می‌شد.ارتش ایران که بخش قابل توجهی از سطوح فرماندهی‌اش را به دلیل وقوع انقلاب اسلامی و برخی حوادثِ پس از آن، از دست داده بود، تنها به سطح میانی خود که غالبا درجه‌داران و افسران انقلابی بودند، متکی بود. در همین دوران بود که برخی افراد به دلیل عدم آگاهی و برخی نیز مغرضانه برای از بین بردن تنها نیروی نظامی کشور و آماده کردن فضا برای تهاجم دشمنان، شعار انحلال ارتش را سر دادند و تبلیغات سوء را علیه ارتش آغاز کردند.این افراد با تحریک جامعه به دنبال خلع سلاح انقلاب بودند؛ چراکه بهره‌گیری انقلاب از یک نیروی منسجم قدرتمند، سدی مستحکم در برابر اقدامات و زیاده خواهی‌هایشان محسوب می شد. حتی برخی گروهها در روزهای نخستین انقلاب با برخورداری از حمایت ابرقدرتها ناامنی هایی را در مناطق مرزی کشور ایجاد کرده بودند که در مقابل با فرمان امام خمینی (ره) ارتش به میدان آمد و با قدرت غائله را ختم به خیر کرد. قطعا مقابله سرسختانه ارتش با این گروههای معارض و چشیدن طعم تلخ شکست به آنان در اتخاذ این نوع موضع گیری‌ها بی تاثیر نبود.آنهایی که توطئه انحلال ارتش را دنبال می‌کردند و چنین شعارهایی می دادند انتهای قضیه را نیز خوب می دانستند که در شرایط حساس ماه‌های نخست تثبیت انقلاب اسلامی اگر ارتش منحل و کشوری بی مدافع شود هم دشمن خارجی و هم افراد مغرض داخلی و گروهک‌های مخالف نظام اسلامی، به اهداف شومشان برای نابودی ایران اسلامی و به دست گرفتن حکومت در ایران می‌رسند.