«آلفونسو کوارون» نویسندگی، کارگردانی و فیلم‌برداری فیلم «رما» را به عهده داشته است، فیلمی که خودش آن را «شخصی‌ترین فیلمش تاکنون» می‌نامد. معمولاً جملاتی ازاین‌دست به فیلم‌هایی آرام، با ارتباط‌های بین فردی و مبهمی اشاره دارند که فهم آن‌ها نسبتاً مشکل است. فیلم «رما» هم که در جشنواره ونیز اکران شده است از برخی جوانب در این توصیف قرار می‌گیرد. در فیلم ما حدود یک سال از زندگی «کلئو» را دنبال می‌کنیم، خدمتکاری خانگی که برای خانوادهٔ یک پزشک کار می‌کند. بیشتر رخدادها دنباله‌دار بوده و به‌صورت شهودی اتفاق می‌افتند. این فیلم، داستانی حماسی و وسیع در مقیاس «بربادرفته» است و نتیجه آن‌هم فیلمی شده که زمان و مکانی وسیع‌تر از یک شخصیت خاص را به تصویر کشیده است. در پس‌زمینه شاهد خروش جنبش دانش آموزان ۱۹۶۸ هستیم، همراه با تخریب و آتش‌باران و رویارویی‌های شخصی با جنبش‌های دنیایی وسیع‌تر، همان‌طور که در زندگی واقعی رخ می‌دهد.

ادامه این نوشتار را در سلیس بخوانید:

https://www.saliss.com/%D8%B3%DB%8C%D9%86%D9%85%D8%A7/1-%D8%B3%DB%8C%D9%86%D9%85%D8%A7/830-%D9%87%D9%85%D9%87-%D8%A2%D9%86%DA%86%D9%87-%D8%A8%D8%A7%DB%8C%D8%AF-%D8%AF%D8%B1%D8%A8%D8%A7%D8%B1%D9%87-%D9%81%DB%8C%D9%84%D9%85-%C2%AB%D8%B1%D9%85%D8%A7%C2%BB-%DB%8C-%D8%A2%D9%84%D9%81%D9%88%D9%86%D8%B3%D9%88-%DA%A9%D9%88%D8%A7%D8%B1%D9%88%D9%86-%D8%A8%D8%AF%D8%A7%D9%86%DB%8C%D8%AF-%D9%81%DB%8C%D9%84%D9%85.html