آشالازی شناخته شده ترین بیماری حرکتی مری است که برای اولین بار حدود 300 سال پیش با عنوان کاردیواسپاسم تعریف شد. این تعریف بیانگر انسداد عملکردی مری در ناحیه اسفنکتر کاردیا بدون شواهدی از ضایعه انسدادی در اتوپسی است.

در سال 1937 lendrum تعریف این بیماری را ارائه داد و بیان کرد که انسداد عملکردی مری در این سندرم ناشی از شل شدن ناقص اسفنکتر تحتانی مری است و به همین دلیل این بیماری را آشالازی به معنای شل نشدن نامید.

آشالازی نوعی بیماری است که خود را با شل نشدن کامل اسفنکتر تحتانی مری به دنبال عمل بلع و آپریستالیس عضلات صاف جدار مری نشان می دهد. فشار استراحت اسفنکتر تحتانی مری در 60 درصد موارد بالاست. چنانچه انقباضات همزمان و غیرپریستالتیک شدید در تنه مری وجود داشته باشد و شدت دامنه این انقباضات بیش از mmHg 60 باشد این بیماری را آشالازی می نامند و به نظر می رسد این تغییرات در نتیجه اختلالاتی در فرایند فیزیولوژیک طبیعی اعصاب و عضلات مری است که البته اختلال عصبی آن مهمتر است و اختلال عملکرد عضلات ، ثانویه به نوروپاتی زمینه ای ایجاد می شود