طبق نتایج آخرین پژوهش ها و مطالعات علمی، اطلاعاتی که یک انسان امروزی یعنی انسان عصر رسانه های نوین و فضای مجازی در طول یک روز از زندگی اش دریافت می کند، برابر با همه اطلاعاتی است که انسان قرن هجدهم در طول عمرش دریافت کرده. اطلاعاتی که با چنان سرعت و حجمی خودشان را بر ما که مخاطب آن محسوب می شویم تحمیل می‌کند که مجال ارزیابی و تجزیه و تحلیل را از ما می گیرند و در نهایت ما میمانیم و سردرگمی در اقیانوس دانسته هایی که عمقش فقط یک بند انگشت است. اما پرسش اساسی این است که آیا ما به عنوان مخاطب اصلاً به این حجم از اطلاعات در حوزه های گوناگون نیاز داریم؟ و آیا این حجم از اطلاعات مزیت است یا یک چالش بزرگ در عصر رسانه ای امروز؟ اگر یک نگاه به اطرافیان خودمان کنیم که در حال غوطه خوردن در اقیانوس داده ها و اطلاعات فضای مجازی هستند کنیم، چیزی که دستگیرمان می شود، این است که بسیاری از مخاطبان فضای مجازی دچار توهم دانایی یا همه چیز دانی رسانه‌ای شده‌اند، آفتی که اولین بروز و ظهورش حجم بالای اطلاعات دریافتی و رد و بدل شده در طول شبانه روز است. اطلاعاتی که درباره موضوعات مختلف در اختیار ما قرار میگیرد. به شکلی صاعقه وار تاثیری کوتاه از خودش به جا می گذارد و بعد هم به فراموشی سپرده می شود. مسئله اصلی این است که آیا واقعاً ما به این حجم از اطلاعات نیاز داریم؟ در پاسخ به این سوال باید گفت، مصرف رسانه ای باید متناسب با نیاز و احتیاج ما باشد و از پرخوری در فضای رسانه‌ای باید به شدت پرهیز کنیم. علاوه بر آن برای دوری از سطحی شدن در دنیای آنلاین باید همیشه چند قدم از این فضا فاصله بگیریم و ورودی های ذهنی خود را که متاثر از آن است را محدود کنیم. قرار نیست که ما در تمام کانال ها و گروه ها و صفحات عضو باشیم. باید باور کنید تمرکز بر یک یا چند موضوع محدود قطعاً بهتر از نگاه سرسری به تعداد زیادی موضوعات مختلف و غیرکاربردی است. با خودتان فکر کنید اگر از همین لحظه بعضی از کانال ها و گروه هایی که عضو هستید را ترک کنید، چه اتفاقی می افتد؟ چند درصد مطالب تکرار مطالب سایر کانال ها است؟ اصلاً چه ضرورتی دارد اجازه ورود برخی اطلاعات و محتواها را به ذهن خودتان بدهید؟ آیا لازم نیست که دست به کار شوید و اقدام به دروازه بانی اطلاعات ورودی به ذهنتان را کنید؟ هیچ فکر کرده اید سرانجام این شلوغی ذهنی ناشی از دریافت گسترده اطلاعات چیست؟...