«صدای رهگذران در خیابان می آمد، از پنجره به بیرون نگاه می کردم، هوا ابری بود، نمی شد پیش بینی کرد که آفتابی میشود یا بارانی، اما تفاوتی به حالم نداشت، در یک آن تصمیمی گرفتم، وسایلم را جمع کردم و در کیفم گذاشتم، میخواستم به سفر بروم، به شهری دور، دور ترین جایی که می شناختم و اما هنوز نمی دانستم دور ترین شهر کجاست، حال که فکر می کنم می بینم من همیشه زندگی بسیار معمولی ای داشته بودم، همیشه به دنبال این بودم سخت ترین ها را به دست بیاورم تا انسانی سخت شوم، در هر صورت سوار شدم و رفتم، تمام خاطراتم را در گوشه ای گذاشتم و رفتم، می خواستم مسیری جدید را شکل دهم، دیگر نمی دانستم که می دانم یا نه، اما در این زمان ندانستن بهتر بود! شاید بهتر است به دنبال اتفاقی جدید بروم، کیفم را پر کردم، حالا آماده بودم، می خواستم دوباره به روزهای نوجوانی بازگردم، هنگامی که همه چیز شیرین تر بود، میخواستم قلبم را باز کنم و به سوی سرنوشت حرکت کنم، من هنوز به یاد آن روزها زندگی خود را به پیش می برم، به یاد آن روزها، آن روزها»
- آغاز یک ماجراجویی به شهری دور، به دورترین شهر در پویانمایی «شهری دور»