نوریگه یکی از متعلقات سنتی معمول کره ای است که از رشته های کت یا دامن آویزان می شود.
یک نوریگه می تواند به چهار بخش تقسیم شود: قلاب ( یا یک وسیله جداگانه یا گره هایی اضافی) برای وصل نمودن نوریگه به هانبوک، زیور اصلی نوریگه، گره های نوریگه، و آویزها.
کاربرد نوریگه به عنوان یک آویز زینتی دربردارنده افسون خوش اقبالی می باشد که امید است مواردی به مانند جوانی ابدی، ثروت یا پسران کثیر (بسته به شکل آن) را با خود به همراه آورد و همچنین یکی از لوازم جانبی مد نیز به شمار می رود. نوریگه غالبا توسط والدین یا بستگان به نواده ها به ارث می رسید.
نوریگه اشکال مختلفی دارد که از طبیعت یا زندگی روزمره مشتق شده است. آنها به دو دسته یک آویزه و سه آویزه تقسیم بندی می شوند. نوع سه رشته ای بسته به ابعاد زیور اصلی مجددا به سه بخش تقسیم می شود.
محبوبیت گونه سه رشته ای از این حقیقت سرچشمه می گیرد که کشورهای آسیای شمال شرقی عدد سه را به عنوان عدد شانس تلقی می کردند. به مانند بناهای باستانی بسیاری که سه طبقه دارند و پرنده های افسانه ای که دارای سه پنجه هستند، نوریگه نیز سه رشته دارد.
زمانیکه که کره به صورت سلطنتی اداره میشد، تمامی زنان اشراف که به مهمانی های قصر برای وقایعی مانند ناهار عید چوسوک یا شام های جشن تولد دعوت می شدند، نوریگه با سه رشته را به تن می کردند. زمانیکه که ملکه به دیدار مادر پادشاه می رفت، او نیز بهترین نوریگه سه رشته ای خویش را می پوشید.
نوریگه تنها یک وسیله فرعی تزئینی نبود. برخی از زنان از قسمت زیور اصلی آن به عنوان محفظه عطر بهره می بردند و در آن مشک یا سایر مواد خوشبو را حمل می کردند. همچنین گاها زیور اصلی به عنوان جعبه سوزن نیز عمل می کرد زیرا ” سوزن دوزی سخت کوشانه ” به عنوان یک فضیلت زنانه مورد توجه بود.
بسیاری نیز با خود چاقوی زینتی به نام ” جانگدو ” حمل می کردند که به نوریگه آنان متصل می شد. چاقو به همراه آینه و شانه یکی از سه وسیله ضروری بود که زنان چوسون با خود حمل می کردند. برخی از اوقات یک قاشق نقره ای به نوریگه وصل میشد که به عنوان یک وسیله آشپزی در بیرون از خانه مورد استفاده قرار گیرد یا اینکه برای تشخیص غذای مسموم به کار رود.