ادامه:
فیلم برداری کلی این سریال را میتوان متوسط دانست و فیلمبرداری صحنه های جنگی را بسیار جذاب و مناسب . این نوع فیلم برداری در سبک های اکشن و جنگی بسیار رایج است اما رایج بودن این نوع فیلم برداری دلیل بر ساده بودن آن نیست . این گونه فیلم برداری ها نیازمند کارگردانی با مدیریت عالی ، منشی صحنه ای با برنامه ی قدرتمند و یک مدیر جلوه های بصری خلاق و مبتکر است . زیرا گاه شما روی یک فرد متمرکز هستید گاه روی یک لشکر هزارنفر . و شما به شکل کاملا حقیقی در میدان جنگ حضور خواهید داشت.
و در آخر به بازی بازیگران میرسیم . شما از بازی یانگ سه جونگ در سریال هایی مثل دوئل و کشور من شگفت زده خواهید شد. او یک بازیگران جوان و فوق العاده با استعداد است . او قدرت یادگیری بسیار بالایی دارد برای همین اگر او را از اولین سریالی که بازی کرده است دنبال کنید متوجه پیشرفت سریع و حرکت رو به جلوی او خواهید شد . او تلخ ترین ها را نیز شیرین بازی میکند . او را دوست خواهید داشت .
وو دو هوان را احتمالا با چهره ی خاصش فراموش نخواهید کرد اما این سریال پنجره ی جدیدی از او را برای شما باز میکند . اشک های او ، خنده های او ،درد های او، و چشمانی که هی را دنبال میکرد. بازی او به دلتان خواهد نشست . او منحصر به فرد است.
و بازیگری جانگ هیوک که لازم به گفتن نیست . حرکت چشم های او شما را مجذوب میکند . شما بی شک پس از این سریال او را با یک بادبزن و یک جمله ی (چه کسی جرأت میکند یا چطور جرأت میکنی) به خاطر خواهید آورد . او به خوبی بر چهره و صدایش تسلط دارد . دیالوگ گفتن های جانگ هیوک او را خاص و تکرار نشدنی میکند. صدای او یک نعمت است .تیرهایی که جانگ هیوک پرتاب میکند بر قلب شما مینشیند.
بازی شاه و نام جون هم بی نظیر بود و نشان از پختگی در بازیگری داشت. ( من که خودم به شخصه کلی چیز گفتم به نام جون... نامرد... )
شما تلاش های بازیگران این این سریال را در تیراندازی و سوارکاریشان میبینید .
چشمان پر از اشک شخصیت های این سریال شما را مطمئن میکند که حرفهای دلشان را پنهان میکنند.

ادامه ی نقد در پست بعدی...