ادامه نامه 28 :
4 -مظلومیّت امام علیه السّلام:
و گفته اى که مرا چونان شتر مهار کرده به سوى بیعت مى کشاندند. سوگند به خدا خواستى نکوهش کنى، امّا ستودى، خواستى رسوا سازى که خود را رسوا کرده اى، مسلمان را چه باک که مظلوم واقع شود، مادام که در دین خود تردید نداشته، و در یقین خود شک نکند، این دلیل را آورده ام حتّى براى غیر تو که پند گیرند، و آن را کوتاه آوردم به مقدارى که از خاطرم گذشت. سپس کار مرا با عثمان به یاد آوردى، تو باید پاسخ دهى که از خویشاوندان او مى باشى. راستى کدام یک از ما دشمنى اش با عثمان بیشتر بود و راه را براى کشندگانش فراهم آورد؟ آن کس که به او یارى رساند، و از او خواست به جایش بنشیند، و به کار مردم رسد یا آن که از او یارى خواست و دریغ کرد و به انتظار نشست تا مرگش فرا رسد؟! نه، هرگز، به خدا سوگند: «خداوند باز دارندگان از جنگ را در میان شما مى شناسد، و آنان را که برادران خود را به سوى خویش مى خوانند، و جز لحظه هاى کوتاهى در نبرد حاضر نمى شوند» من ادّعا ندارم که در مورد بدعت هاى عثمان، بر او عیب نمى گرفتم، نکوهش مى کردم و از آن عذر خواه نیستم، اگر گناه من ارشاد و هدایت اوست، بسیارند کسانى که ملامت شوند و بى گناهند. «و بسیارند ناصحانى که در پند و اندرز دادن مورد تهمت قرار گیرند». من قصدى جز اصلاح تا نهایت توانایى خود ندارم، و موفّقیت من تنها به لطف خداست، و توفیقات را جز از خدا نمى خواهم، بر او توکّل مى کنم و به سوى او باز مى گردم».


https://www.namasha.com/v/BA9VxWAE
https://www.namasha.com/v/tsayJKMl