تبار حضرت عبدالعظیم علیه‌السلام با چهار واسطه، به سبط اکبر پیامبر خدا (ص) و خاندان وحی می‌رسد. احمد بن علی نجاشی که یکی از ارکان علم رجال است، درباره نسب آن بزرگوار می‌نویسد: هنگامی که جنازه او را برای غسل برهنه می‌کردند، در جیب لباس وی نوشته‌ای یافت شد که در آن، نسبش، این گونه ذکر شده بود: من ابوالقاسم، عبدالعظیم بن عبدالله بن علی بن حسن بن زید بن علی بن حسن بن علی بن ابی طالب هستم. براساس این نسخه از رجال النجاشی، در نسب ایشان، میان وی و امام حسن علیه‌السلام، پنج نفر واسطه وجود دارد؛ لیکن در نسخه‌های معتبر این کتاب، میان «زید» یعنی جدّ سوّم ایشان و امام حسن علیه‌السلام، شخص دیگری واسطه نیست.
نگاهی گذرا به زندگی نامه نیاکان و خاندان حضرت عبدالعظیم علیه‌السلام نشان می‌دهد که این خاندان، دارای دو ویژگی برجسته بوده‌اند:

اوّل: مبارزه و پیکار بر ضدّ ستم و سلطه استکباریِ حاکم به جامعه اسلامی، به گونه‌ای که پدر حضرت عبدالعظیم علیه‌السلام در زندان از دنیا رفت و ایشان پدر خود را ندید و جدّ ایشان نیز مدّتی در زندان به سر برد.
دوّم: کرامت طبع، عزّت نفس و خدمت به محرومان. ملقّب شدن عبدالعظیم به حضرت «السیّدالکریم» ریشه در این ویژگی خانوادگی این بزرگوار دارد.