شعری زیبا از استاد شهریار
مست آمدم ای پیر که مستانه بمیرم
مستـــانه در این گوشه ی میخانه بمیرم

درویشم و بگذار قلندر منشانه
کاکل همه و نافشان به سر شانه بمیرم
ک
میخانه به دور سر من چرخد و اینم
پیمان که به چرخیدن پیمانه بمیرم

من بلبل عشاق به دامی نشوم رام
در دام تو هم بی طمع دانه بمیرم

شمعی و طواف حرمی بود که می خواست
پروانه بزایم من و پروانـه بمیرم

من در یتیمم صدفم سیــنه دریاست
بگذار یتیمانه و دردانه بمیرم

بیگانه شمردند مرا در وطن خویش
تا بی وطن و از همه بیگانه بمیرم

کو نی زن میخانه بگو جان به لب آور
تا با تب و لب بر لب جانانه بمیرم

آن سلسله ی زلف که زنار دلم بود
در گردنم آویز که دیوانه بمیرم

ایـن دیر مغان ته چک ایران قدیم است
اینجاست که من بی چک و بی چانه بمیرم

در زندگی افسانه شدم در همه آفـاق
بگذار که در مرگ هم افسانه بمیرم

در گوشه ی کاشانه بسی سوختم اما
آن شمع نبودم که به کاشانه بمیرم

سرباز جهادم من و از جبهه ی احرار
انصاف کجا رفته که در خانه بمیرم؟!

#ادبیات_فارسی #شعر #مثنوی_معنوی #مولانا #اجرا #حافظ #دکلمه #شعرخوانی