تشخیص آشالازی با گرفتن شرح حال کاملی از بیمار آغاز می‌شود. در این مرحله، پزشک به بررسی علائم مشخصه آشالازی می‌پردازد، از جمله دشواری در بلع (دیسفاژی)، گیر کردن آب و غذا در گلو، بوی بد دهان، مشکلات در قورت دادن غذا، بازگشت مواد غذایی به دهان (رگورژیتاسیون)، و کاهش وزن. هر یک از این علائم می‌تواند به شناسایی اولیه بیماری کمک کند.
پس از جمع‌آوری اطلاعات از شرح حال بیمار، پزشک به انجام تست‌های تشخیصی مختلف می‌پردازد. این تست‌ها شامل:
1. مانومتری مری: این تست اندازه‌گیری فشار داخل مری و عملکرد عضلات آن را ممکن می‌سازد. در مانومتری، یک لوله نازک از طریق بینی یا دهان وارد مری می‌شود تا فشارهای موجود در نواحی مختلف مری و اسفنکتر تحتانی مری را اندازه‌گیری کند. این تست به تشخیص دقیق اختلالات حرکتی مری کمک می‌کند.
2. آندوسکوپی: در این روش، یک لوله باریک و انعطاف‌پذیر که در انتهای آن یک دوربین قرار دارد، از طریق دهان وارد مری می‌شود. آندوسکوپی به پزشک امکان مشاهده مستقیم داخل مری و معده را می‌دهد تا هر گونه التهاب، تنگی یا توده غیرطبیعی را شناسایی کند.
3. تصویربرداری با اشعه ایکس (بلع باریم): در این تست، بیمار مایعی حاوی باریم را می‌بلعد و سپس از مری و معده تصویربرداری می‌شود. باریم، که یک ماده کنتراست‌دهنده است، به وضوح ساختارهای مری و عملکرد آن‌ها را نشان می‌دهد و به تشخیص ناهنجاری‌های موجود کمک می‌کند.
این مراحل تشخیصی به پزشکان کمک می‌کنند تا آشالازی را به طور دقیق تشخیص داده و از سایر اختلالات مشابه تمایز دهند.