هرگز قول و وعده ندهید. این رویه در گذشته نیز خوب نبود. این طور نیست که هر کس بیشتر قول دهد بیشتر رای می آورد. خیر.. اگر شما قول می دهید رقیب شما نیز می تواند قول دهد و قول هایی بیشتر بزرگ تر از شما..

رقابت سر قول دادن رقابت مسخره ای ست. هر کس میتواند قولی بزرگتر و جذاتر بدهد. چه کسی پیروز است؟ آنکه قول بیشتری داده؟ خیر... قول دادن، دعده دادن و شعار دادن را فراموش کنید. نه تنها موثر نیست بلکه در مواقعی مردم را از خودتان متنفر می کنید.

به دنبال راه های جدید باشید. راه هایی که تاکنون توسط کسی آزمایش نشده باشد. راه های خلاقانه.. راه های ظریف و متفکرانه.... صحبت کردن مستقیم با مردم در مورد دردهای شان بدون ارائه ی راه حل... مردم میخواهند مطمئن شوند که کسی وجود دارد که دردهای شان را می شناسد. کسی هست که از جنس مردم است. ساده پوش است. به حرف مردم گوش میدهد. و حوصله اش از شنیدن دردهای مردم سر نمی رود.

اینها نیاز به روانشناسی دارد. روان شناسی مردم شناسی و جامعه شناسی... اینکه دردهای شان را بشنوید و تاییدشان کنید. همین... این روزها گوش های شنوا بیشتر از دهان و حرف کاربرد دارد. بشنوید. گوش دهید. هم دردی کنید. در سخنرانی های تان از درد های مردم بگویید. مردم عاشق شنیدن دردهای خودشان از زبان کاندیدشان هستند. وقتی بدانند کسی آنها و دردهای شان را می شناسد، به او اعتماد می کنند.

روی محتوای خویش کار کنید. روی محتوای سخنرانی های تان به شدت کار کنید. به جای توجه و تمرکز روی رقابت، روی مردم و نیازهی شان تمرکز کنید.