این منطقه که از جاذبه‌های گردشگری اندیمشک به حساب می‌آید، به دلیل وجود دو ارتفاع ۳۱۶ و ۲۸۸ متری در کنار هم که مانند دو کوه دوقلو در این منطقه مسطح خودنمایی می‌کنند، دوکوهه نام‌گرفته است.

مساحت این پادگان ۱۵ کیلومترمربع است که وسعت بخش اصلی آن کمتر از پنج کیلومترمربع است، همچنین از شرق به جاده خرم‌آباد اندیمشک و از شمال و از غرب به رودخانه فصلی بالارود منتهی می‌شود، بخش جنوبی آن توسط فنس‌ها و عوارض مصنوعی محدود شده است.

قبل از انقلاب یکی از بزرگ‌ترین پادگان‌های ارتش بود که در اختیار یکی از تیپ‌های لشکر ۹۲ زرهی ارتش قرار داشت، اما بعد از انقلاب و با شروع جنگ تحمیلی در شهریورماه ۱۳۵۹ و در نتیجه افزایش تعداد یگان‌های نظامی سپاه، با توجه به موقعیت مناسب آن مورد توجه مسئولان نظامی قرار گرفت و نخستین بار به صورت جدی قبل از عملیات فتح‌المبین به عنوان عقبه نیروها مورد توجه قرار گرفت و به ترتیب تیپ‌های هفت ولی‌عصر (عج)، تیپ ۱۴ امام حسین (ع)، تیپ تازه تأسیس محمد رسول‌الله (ص) و چند روز بعد تیپ‌های ۱۷ قم و هشت نجف اشرف در آن مستقر شدند.

نخستین اعزام در اسفندماه ۱۳۶۰ به دنبال حمله ارتش عراق به چزابه از دوکوهه صورت گرفت. حاج‌احمد متوسلیان، حاج‌ابراهیم همت، رضا چراغی، عباس کریمی، رضا دستواره، مهدی زین‌الدین، حاج‌حسین خرازی و حاج‌احمد کاظمی نام‌هایی هستند که دوکوهه هیچ‌گاه آنها را از یاد نمی‌برد.