هزاران سال پیش مردمانی نجیب و شریف با عنوان آریایی به تکه ای از این دنیا مهاجرت کردند و نام آن مکان را ایران نهادند به معنی سرزمین آریایی ها!
داستان از اینجا آغاز شد و بعد از گذشت سالهای زیاد هنوز پابرجاست.
ایران!سرزمین نجیبان و شریفان سرگذشت عجیبی دارد. در این سالها هزاران اتفاق را از سر گذراند؛ از تشکیل اولین فروانروایی ماد ها تا پیدایش مردی بزرگ به نام کوروش کبیر
از شکوه و جلال هخامنشیان، تا حمله اسکندر مقدونی و پیدایش اشکانیان و ساسانیان و حمله اعراب و گسترش اسلام در این مکان
از پیشرفت ایرانِ صفویه تا کشت و کشتار های عظیم اصفهان توسط محمود افغان...
از پیدایش شاعران و عارفان و دانشمندان و فقیهان بزرگ همچون حافظ، مولانا، ابو علی سینا،خواجه نصیرالدین طوسی گرفته تا پادشاهان نالایق و بی کفایت قاجار و جدا شدن ایالات گرجستان و داغستان و سرزمین های شمال رود ارس و سکوت و خوش گذرانی درباریان و شیوع بیماری های طاعون و وبا، و تلف شدن این آریایی ها...
از اشغال ایران توسط روس و انگلیس و تقسیم آن میان دو کشور بیگانه... جنگ جهانی و اعلام بی طرفی و بیشترین آسیب از جنگ...؛ تا دوران پهلوی و خواری، ذلت و قرار و مدار های آمریکا و انگلیس و شوروی در ایران بدون حضور شاه این کشور و انقلابی در سال ۵۷ به دست مردی با عنوان امام روح الله خمینی و تشکیل جامعه ای اسلامی... .
در تمام این سالها تنها نامی که باقی ماند ایران بود! سرمزین آریایی ها این همه اتفاق از سر گذراند ولی نامش تا آخر دنیا ایران خواهد بود.
این ملت، این مردمان نجیب و شریف تا آخرین قطره خون خود پای این نام مانده اند، می مانند و خواهند ماند. در بد ترین شرایط پشت یکدیگردند؛ حتی در زمانی که ظلم آشکار قاجار را می دیدند برای این وطن برای نام ایران قد علم کردند و با تمام وجود با روس ها جنگیدند.
این مردم هزاران بار از خودی و بیگانه ضربه خوردند؛ زخمی شدند؛ خم شدند؛ اما از پای نیوفتاند؛ اما سر جلوی بیگانه خم نکردند؛ خم نمی کنند و خم نخواهند کرد.
آریایی ها غیورند، با هر سختی پشت یکدیگرند، پشت هم را خالی نمی کنند و برای شکست همنوع خود شادی نمی کنند.
پس اگر لحظه ای برای غم ایرانت؛ برای خم شدن سر همنوع خود، شادی کردی بدان آریایی غیور و شریف و نجیب تو را نمی نامند!
همه با هم برای ایران در سختی و مشکلات
به امید پیروزی یازده نفر نماینده ی سرزمین آریایی ها