یاد اولین خداحافظی مرددمان در کوچه افتادم. نمی توانم سر تکان دادن آن روز را فراموش کنم
골목길 머뭇하던 첫 안녕을 기억하오 그날의 끄덕임을 난 잊을 수 없다오
سکوتی را که در سپیده دم کنار جاده حاکم شد را به یاد دارم. نمی توانم ساعت پنج آن روز را فراموش کنم
길가에 내린 새벽 그 고요를 기억하오 그날의 다섯 시를 난 잊을 수 없다오
زیر مژه های بلند صاف در نامه هایی که با عشق فراوان نوشته شده است
반듯하게 내린 기다란 속눈썹 아래 몹시도 사랑히 적어둔 글씨들에
در سوت هولناکی که گاهی صدا می شد من در همه جاهایم می مانم
이따금 불러주던 형편없는 휘파람에 그 모든 나의 자리에 나 머물러 있다오
زیر خطی که با مداد مورد علاقه من کشیده شده است در نام هایی که کنار هم نوشتیم
아끼던 연필로 그어놓은 밑줄 아래 우리 둘 나란히 적어둔 이름들에
به بند کفش هایی که با نگرانی های بی تفاوت بسته شده بودند من در همه جاهایم می مانم
무심한 걱정으로 묶어주던 신발 끈에 그 모든 나의 자리에 나 머물러 있다오
حتی در آهنگ های بهاری مورد علاقه من و دانه های برف در حال سقوط من بیشتر از هر جای دیگری در تو می مانم
좋아하던 봄 노래와 내리는 눈송이에도 어디보다 그대 안에 나 머물러 있다오
من می مانم لطفا گریه نکن
나 머물러 있다오 그대 울지 마시오