رحمان قهرمان‌پور: ایران نمی‌تواند به‌طور طبیعی در هیچ‌یک از دو بلوک اصلی، یعنی اردوگاه لیبرال‌دموکراسی‌های ثروتمند به رهبری آمریکا یا بلوک تجدیدنظرطلب متشکل از چین و روسیه، قرار گیرد؛ بنابراین بهترین گزینه، اتخاذ سیاست «استقلال استراتژیک» است. بر اساس نظریه‌های سیاست بین‌الملل، هرگاه رقابت و قطب‌بندی میان قدرت‌های بزرگ تشدید شود، این وضعیت معمولاً به زیان قدرت‌های کوچک‌تر تمام می‌شود. هر کشوری که یکی از این دو بلوک را به‌صراحت انتخاب کند، ممکن است در کوتاه‌مدت از منافع آن بهره‌مند شود، اما خود را در معرض «ریسک مضاعف» و واکنش متقابل بلوک رقیب قرار خواهد داد. بنابراین همکاری ایران با چین باید حرکتی برای خروج از موقعیت ضعف تلقی شود و تبدیل آن به راهبردی دائمی، می‌تواند کشور را به موقعیت بازنده بکشاند.
مهدی خراتیان: ایران برای خروج از موقعیت ضعف و ترمیم زیرساخت‌های اقتصادی خود، باید از ظرفیت‌های بالفعل، از جمله همکاری با چین، به‌سرعت بهره ببرد. ایران، علی‌رغم ادعاهای رایج رسانه‌ای، همچنان از جهات مختلف به غرب وابسته است؛ از جمله در تعیین‌تکلیف منابع مالی در امارات یا سپردن بندر استراتژیک چابهار به هند. بنابراین، بهره‌گیری از فرصت‌های شرقی یک ضرورت حیاتی و گام نخست در مسیر استقلال است. اقدامات چین در حمایت از ایران الزاماً خیرخواهانه نیست، ولی چین در بزنگاه‌های تاریخی نقش مؤثری در حمایت از ایران داشته و به‌عنوان یک کنشگر «کانترهژمونیک»، منافع خود را در تقویت ایران می‌بیند. فرصت‌های اقتصادی و نظامی که چین در شرایط فعلی فراهم کرده—از جمله در موضوع اسنپ‌بک و انتقال تسلیحات—واقعیت‌هایی انکارناپذیر و قابل اتکای تاکتیکی برای ایران محسوب می‌شوند.