آسمو وا دن کویا می زنه کل سپیده
هم زمی هم زمو وا یک شورشو شور امیده
آسمان بوسیله قله کوهها آمدن سپیده دم را خبر می دهد
زمین و زمان با هم قرار امیدواری را گذاشته اند
سوز تونی که سوز مئینم سوز تونی که که سوز موحونم
هی چنو چی چل چراغی روشه میکی حونمونم
تو سبزی که من هم سبز می بینم تو سبزی که من سبز می خوانم
همچون چهل چراغی خانمان مرا روشن می کنی
قشنگی ئو نرم ئو نازی چی نم نازار بارو
درمونی سی دشتیا حشک چی سرّ سینه بهارو
همچون قطره های قشنگ باران زیبا و لطیفی
برای دشتهای خشکیده بمانند رمز بهاران درمان هستی
ایواره اوری ئو دلگیر دیو میکه زغم و زنجیر
تو چی شور شوق پرواز بالیان میاری وا ویر
غروب هنگام چنان ابری و دلگیر است که دیو را از غم در زنجیر می کند
تو مثل اشتیاق پرواز بالهایت را به یاد می آوری
آرزویا هان د بارت هه چنو چی تیر آرش
وختی د دل می گریویای گل میکه خین سیاوش
آرزوها هست در وجودت بمانند تیر آرش
وقتی از دل گریه می کنی تازه می شود داغ خون سیاوش
لو یاکت چی پر سیمرغ زخم سهراو دش میکه نوش
سپری سی چش اسفن خشم روسم میکی خاموش
لبهایت همچون پر سیمرغ برای زخم سهراب درمان است
سپر هستی برای چشم اسفندیار خشم رستم را خاموش می کنی
وختی میای دردیا سخت کل میرن د یاد دور
هر چی زوره ها د بازوت افتو مئیری وا شو
وقتی می آیی تمام درهای سخت همه میروند از یاد روزگاران
با تمام توان بازوانت آفتاب را بر دوشت می گیری
سوز تونی که سوز مئینم سوز تونی که سوز موحونم
هی چنو چی چل چراغی روشه میکی حونمونم
تو سبزی که من هم سبز می بینم تو سبزی که من سبز می خوانم
همچون چهل چراغی خانمان مرا روشن می کنی