طبیعتا در جلسات سخنرانی ما، اقشار مختلف حضور داشته باشند. ممکن است حتی جامعه ی پزشکان، مهندسین و.. نیز باشند. طبقات مختلف جامعه با سطح سواد مختلف احتمالا در محالس حضور داشته باشند. حال سوال اینجاست که مبنای سخنرانی ما باید بر چه اساسی باشد؟ آیا قرار است روی مخاطبین باسواد و ثروتمند تمرکز کنیم؟ یا روی سطح متوسط جامعه و یا اقشار ضعیفی که انتهای هرم هستند و اتفاقا قسم قابل توجهی از جمعیت را معمولا تکشیل می دهند؟
سعی کنید سخنرانی تان برای کف هرم باشد. یعنی انتهای هرم. اگر مردم ضعیف و کم سواد حرف تان را بخوبی متوجه بشوند، قطعا سطوح بالاتر نیز متوجه خواهند شد. (البته با درک کردن حرف های مان کار ندارم. ممکن است صحبتهایی در مورد گرسنگی مورد فهم تمام جامعه قرار بگیرد، اما فقط قشر ضعیف آن را درک می کند...)
هر کس حق دارد صرفا یک بار رای دهد. عملا روی یک نفر در یک دوره بیش از یک بار نمی توان حساب کرد. پس روی قسم عظیم جمعیت برنامه ریزی کنید، آن هم انتهای هرم... قشر ضعیف... قشر کم سواد یا بی سواد... البته امروز ما بی سواد نداریم... سطح آگاهی همه بالاتر رفته است. البته به لحاظ مقایسه هنوز یک عده از عده دیگر کم سوادترند. ما صرفا قیاس کردیم.
فحوای کلام شما باید براحتی توسط پایین ترین افراد و اقشار جامعه فهمیده شود.
عامیانه حرف بزنید. مردم باید براحتی حرف شما را بفهمند. اگر کسی چیزی از حرف های شما نفهمد، عملا نمی توانید رویش حساب کنید. وقتی یک نفهمید، شک نکنید دیگران نیز نخواهند فهمید، و این مشکل ایشان نیست، مشکل شماست که نمی توانید حرف تان را به درستی انتقال دهید.