مجنون به کارگردانیِ مهدی شامحمدی تصویرِ سینمایی از یک جَنگِ ملّی ندارد بلکه تصوری بر شناختِ ناشناخته‌های جنگ‌زده. آنچه در این فیلم مهم است نمایشِ برتریِ فکریِ ایرانیان همواره بر دشمنان بوده. وقتی فرمانده می‌داند با این تعدادِ کمِ نیرو نمی‌تواند جلوی انبوهی از توپ و تانکِ دشمن را بگیرد از طبیعت کمک گرفته و سِیلی برای تانک‌ها راه می‌اندازد که آنها را گرفتار می‌کند. این نمایشْ یک نمایش ادبی است و نه سینمایی. اگر آنها را به طورِ خاطره‌ای خودنوشت از فرمانده مهدی یا برادرش مجید بخوانیم در ذهن می‌تواند خیلی بهتر از کارگردان تصَوُر شود امّا هنگامی که کارگردانیْ یک اثر را جلوی دوربین می‌برد که شاخصه‌ها و مؤلفه‌های بسیاری از آن قابل مثال است باید انتظار داشته باشیم که آن تَصوُر بهترین تصویر از فُرمِ این درام باشد. قطعاً «اخراجی‌ها» ده‌نمکی، نسخه‌ی ابتدایی‌اش، تَصوُری قاطع‌تر از این فیلم دارد چرا که من به عنوانِ یک مُنتقدِ سینما، می‌توانم نمونه‌های بسیاری از فکت‌های آورده شده در «مجنون» را ایراد کنم. فیلمِ جنگی در ایران رویای سازنده را محدود به مستنداتی کرده که الگوریتمِ امروزی‌ای ندارند امّا همچنان محترم و ارزشمندند و...
متن کامل را در مجله سینمایی برداشت بلند بخوانید.
https://longtake.ir/mag/?p=25906