این توضیحات و حرف های سونگمین در رابطه با این آهنگ زیباست:
سال گذشته، همین‌طوری از هیونگ ( چان ) پرسیدم می‌تونه یه آهنگ برام بنویسه یا نه. قبل از ضبط، بعدش، و حتی تا الان هیچ‌وقت ازش نپرسیدم با چه فکری اون شعر و آهنگ رو نوشته بود.
کنجکاوم بدونم، شاید یه داستان عاشقانه‌ست نسبت به گذشته، وقتی که با وجود سختی‌ها خودش رو نگه داشته بود.
این آهنگ رو با این فکر خوندم که شنونده‌ها هم باید بتونن خودشون رو توی این داستان غرق کنن، چون حسش یه‌جوری متفاوته.
از بین کلی آهنگی که برامون نوشته، حس می‌کنم بیشتر از همه به این یکی وابسته شدم.
همین که دمو ( نسخه اولیه آهنگ ) رو گرفتم، دلم خواست حسابی خوب بخونمش.
با اینکه خودم خوندمش، اما یه آهنگ عجیبه... هر بار که گوشش می‌دی، حس خواننده‌اش فرق می‌کنه. غم داره. یه جوری ته دل آدم رو می‌زنه.
آها، وقتی آمریکا بودیم، فردای کنسرت، روز تعطیل‌مون بود، ولی با خودم گفتم باید دوباره ضبطش کنم، برای همین مرخصی هیونگ رو هم گرفتم.
چون داستانش سنگینه، نمی‌خواستم همین‌طوری ساده منتشرش کنم. دلم می‌خواست حس‌هاش رو بهتر منتقل کنم.
کل سال رو باهاش تنها بودم، ولی حالا که پخش شده یه حس عجیبی دارم... یه کوچولو هم ناراحتم.
نتونستم درست‌وحسابی ازت تشکر کنم، چون خجالت می‌کشیدم.
ولی با تمام وجودم ممنونم، هیونگ.

این آهنگ عمق درد چان رو نشون میده و میگه که در طول این روزهایی که داشته چه حسرت هایی کشیده، اینکه بزرگ شدن هانا و لوکاس خواهر و برادرش رو ندیده و نتونسته توی روزای سخت کنارشون باشه و اینکه نتونسته اون آدمی باشه که پدر و مادرش میخواستن و به قولی بچه خوبی باشه.

و این که این آهنگ رو به عنوان هدیه تولد به سونگمین داده خیلی پرمعناتر از چیزیه که به نظر میاد.
وقتی از خانواده‌اش دور بود کسایی که اومدن و نجاتش دادن طبق گفته خودش پسرا بودن.

توییت چان :
واسه من یه‌جوری خجالت‌آور بود که این آهنگو بخونم (یعنی از بروز احساست شکنندش اونم وقتی تظاهر به قوی بودن میکرده و انتخاب خودش بوده خجالت میکشه... درکش میکنم)، واسه همین فکر می‌کردم هیچ‌وقت منتشر نمی‌شه...ولی چون سونگمین خوندش، این آهنگ تونست به دنیا بیاد، واسه همین منم بیشتر از همه ممنونم
از مامان و بابا هم خیلی خیلی ممنونم