گوزن‌های اتوبان به کارگردانیِ ابوالفضل صفاری فیلمی جاه‌طلبانه و دارای تاریخ مصرف است که در سینمای ایران جایی برای دیده شدن نخواهد یافت. فیلمْ در مواجهه‌ی ابتدایی تماشاگرِ فیلم‌بین را به یادِ فیلمِ مهمِ کیمیایی «گوزن‌ها» می‌اندازد امّا باید اِعتراف کرد که «گوزن‌های اتوبان» مهندسیِ معکوسی جاهلانه از فُرمِ امروزی شده‌ی غرقِ در تکنولوژی است. در این فُرم ما باید بازیِ نویدِ پورفرج را آینه‌ای از وثوقی در آن فیلم ببینیم که در این آینه بازیگر متأسفانه تنها عَرق خوردن و لات‌بازی را آموخته. از سویی شکلِ امروزیِ قریبیان در قاسم‌خانی یافت می‌شود که البته این اشکال در عینِ بی‌ربط بودنِ خود می‌توانند نوعی از شمایلِ منحرفِ یک مرد باشند. من در کُلیّت با مضمونِ این فیلم زاویه دارم امّا در جزئیات بازی‌های قابلِ تأمُلی خواهیم یافت. بازیِ پورفرج، اگر یک اثرِ مستقل دیده شود، قابلِ تحسین و خوب است. پیمان قاسم‌خانی در یک سکانس وقتی که پورفرج چاقو به دست به سمتِ او می‌آید آنِ بازیگریِ قابلِ تأمُلی ارائه داده. الناز شاکردوست و صدف اسپهبدی همان همیشگی هستند. دوربین با این‌که روی دست بوده همچنان خط فرضی را نشکسته و خُب این کارِ حرفه‌ای تیمِ فیلم‌برداری را می‌رساند و...
متن کامل را در مجله سینمایی برداشت بلند بخوانید.
https://longtake.ir/mag/?p=25883