نابغه ای به اسم بارون بویکا....
در این اجرای پرشور و هیجان‌انگیز از «چاردا» اثر مونتی در سال ۱۹۵۹، بارون بویکا ون بالتازار با یک و سپس دو ویولن می‌نوازد و رقص محلی مجارستانی را به نمایشی استادانه تبدیل می‌کند - آتش کولی‌ها در کنار ویولن‌های اشرافی. بارون بویکا که در بوداپست و در خانواده‌ای از ویولنیست‌ها متولد شده بود، تنها در سه سالگی مجارستان را ترک کرد و در سوئیس بزرگ شد و اولین کنسرت تک‌نوازی خود را تنها در هشت سالگی با ارکستر سمفونی برن اجرا کرد. از همان لحظه، سرنوشت او رقم خورد: یک اشراف‌زاده ویولن به تمام معنا.
بویکا، یک روح رنسانسی واقعی - زبان‌شناس، خوش‌ذوق، نقاش و نوازنده‌ی چند ساز (او ادعا می‌کرد که هر سازی را به جز ترومبون می‌نوازد)، در خارج از صحنه نیز به همان اندازه جذاب بود. پس از اخذ دیپلم ویرتوزیت خود از کنسرواتوار وین و تحصیل در برن، او به یک ویولنیست کنسرتی مشهور در سراسر اروپا تبدیل شد و سپس هنر خیره‌کننده‌ی خود را به آمریکا آورد. در آنجا، او خود را به عنوان یک شومن از نو ساخت، شوخ‌طبعی، کاریزما و تکنیک‌های غیرممکن را با هم ترکیب کرد و تحسین منتقدان را در هر دو قاره به دست آورد و برای کلمبیا رکوردز آهنگ ضبط کرد.
او زندگی خارق‌العاده‌ای را پشت سر گذاشت، به معنای واقعی کلمه در دریا، سوار بر کشتی به همراه همسرش، که کسی نبود جز دختر شایسته آمریکا در سال ۱۹۴۷. دوستانش او را به عنوان یک جنتلمن مهربان و چندزبانه به یاد می‌آورند که هفت یا هشت زبان را به روانی صحبت می‌کرد.