فروغ فرخزاد را می‌توان بدون اغراق بانوی شاعر سنت شکن در دوره معاصر دانست. فروغ از پیشگامان نوآوری در شعر نوین پارسی بود و به سرعت مورد توجه دوستداران شعر و هنر در دنیا قرار گرفت؛ تا آنجا که بسیاری از شعرهای او در جوانی به زبان‌های دیگر ترجمه شدند.

زبان شعر، لحن گفتار و سبک فروغ منحصر به خود او است و در آثار شاعران پیش از او نمی‌توان نمونه‌ای مشابه یافت. بی‌پروایی و بی‌پرده سخن گفتن و بیان احساسات عاشقانه در شعر فروغ از آن جهت بی بدیل است که سراینده آن‌ها یک خانم است. تا پیش از فروغ هرگز در آثار هنرمندان خانم با این صراحت از شور و شعف عاشقانه سخنی به میان نیامده بود. فروغ با جسارت تمام توانست در شعرهایش بدون لفافه از احساسات خود سخن بگوید.

تصور فعالیت اجتماعی زنان در عصر حاضر دور از ذهن نیست؛ امروزه بانوان حضور پر رنگی در جامعه دارند؛ اما فروغ فرخزاد در زمان خود کاملا بی‌رقیب بود. تا آن زمان بانوان مطرح در اجتماع یا از خانواده سلطنتی بودند یا به طبقه مذهبی خاص تعلق داشتند؛ اما فروغ تنها شاعری مستقل و اجتماعی بود که برای بیان آنچه در ذهن و سرش می‌گذشت، زبانی شیوا و سری پرشور داشت.

در شعرهای فروغ فرخزاد تکامل به وضوح دیده می‌شود. شعرهای نخست او با شور و شعف عاشقانه و روی وزن نوشته شده‌اند. در واقع، فروغ اگرچه از شاعران شعر نو بود، به وزن در شعر اعتقاد داشت و در میان شعرهای او می‌توان به وضوح این مطلب را دید. به نسبت سایر شاعران هم‌دوره یا پیش از فروغ، شعر فروغ در عین سادگی به کمال می‌رسد و مخاطب می‌تواند به وضوح آن را دریابد.

فروغ فرخزاد در طول زندگی هنری خود، از شاعران پیشین تاثیر زیادی گرفت. نیما همواره برای فروغ جایگاهی ویژه داشت و پایبندی به وزن فارسی در اشعار نیما، فروغ را تحت‌تاثیر قرار می‌داد. شاملو نیز دیگر شاعر موردعلاقه فروغ به شمار می‌رفت. اگرچه فروغ در بعضی شعرهای شاملو با او هم فکر و هم سلیقه نبود، ادبیات و شعر فارسی را وامدار شاملو می‌دانست. فروغ مهدی اخون ثالث را نیز چنان استاد سخن می‌دید که معتقد بود اگر دیگر شعر نگوید هم به قدر کفایت سروده است.