۱.۱ - اشتیاق قلبی - شرط اصلی حفظ قرآن اشتیاق قلبی است. شوق و علاقه بسیاری از سختی‌ها را آسان می‌کند و فرد را امیدوار می‌سازد. سر این که در صدر اسلام مسلمانان قرآن را سریع به خاطر می‌سپردند، علاقه ی خاص آنان به کلام الاهی و حفظ آن بود. برای ایجاد این اشتیاق، توجه به دو نکته ی زیر گریزناپذیر است: الف: آثار و نتایج حفظ قرآن ب: تشویق و اعطای جوایز.
تشویق و اعطای جایزه، به ویژه در کودکان، بسیار کارساز است و آتش اشتیاق را در آن‌ها بر می‌افروزد.
۱.۲ - عزم و پشتکار - بیش تر مسلمانان و بلکه همه ی آن‌ها به حفظ قرآن علاقه‌ی بسیار دارند. اشتیاق شرط لازم است نه کافی. باید علاقه با عزم و پشتکار همراه شود تا سودمند افتد. عزم غیر از نیت و خواستن است و به طور معمول توانستن به ارمغان می‌آورد. نقش پشتکار در حفظ قرآن چنان است که می‌توان گفت: حفظ قرآن به استعداد قوی بستگی ندارد و تنها به پشتکار و عزم راسخ نیازمند است. باید پشتکار داشت و سختی‌ها را تحمل کرد؛ زیرا خداوند می‌فرماید: «ان مع العسر یسری.» [۱]بی تردید با دشواری آسانی است.
۱.۳ - نظم و برنامه ریزی - علی (ع) می‌فرماید: «اوصیکم بتقوی الله و نظم امرکم.» شما را به تقوای الاهی و نظم درکارهایتان سفارش می‌کنم.
اختصاص دادن یک وقت زنده و مهم برای حفظ قرآن در رسیدن به هدف نقشی بسزا دارد. بی تردید افراد موقعیت‌های مختلف دارند و نمی‌توان در این باره وقت و ساعتی مشخص را به همه توصیه کرد، اما استادان سفارش کرده‌اند دست کم وقت مناسبی به حفظ قرآن اختصاص یابد؛ وقتی تهی از گرسنگی، تشنگی و خستگی که سحر و پس از طلوع فجر را بهترین مصداق آن شمرده‌اند. البته در کنار این وقت اختصاصی استفاده از فرصت و تکرار آیات در اوقات دیگر کاری پسندیده و مورد سفارش حافظان با تجربه است.