یه عکس، یه آهنگ، یه بو، یه نسیم ملایم. همین چیزای ساده میتونن یهو یه عالمه خاطره رو تو ذهنمون زنده کنن. انگار یه کلید قدیمی یه صندوقچه خاطرات رو باز میکنه و ما با حسرت، دلتنگی، خوشحالی یا هر احساس دیگه ای اونارو مرور میکنیم. آدما، مکان ها، چیزا، احساسات، همه و همه بخشی از اون چیزی هستن که ما بودیم، یا حداقل فکر میکنیم بودیم. میشه گفت ما تا حد زیادی از خاطراتمون ساخته شده ایم. حالا یه سوال: اگه بهتون انتخاب بدن که هزار سال عمر کنید ولی هر روز همه خاطراتتون پاک بشه، یا پنجاه سال عمر کنید ولی همه خاطراتتون به طور کامل و واضح باقی بمونه، کدوم رو انتخاب میکردین؟ فکر میکنم برای اکثر ما جواب واضحه. پنجاه سال با خاطرات واضح و کامل، زندگی رو پرمعناتر و باارزش تر میکنه. شاید بشه گفت تو این دوراهی، فقط این گزینه یه زندگی باارزش و پرمعنا رو بهمون میده.