زبس که چشم می دوزم بر این دیوار سیمانی
بر این اندیشه های پوچ براین افکار ظلمانی
در این دنیای بی حاصل کنار درد می مانم
پر از اشعار بی وزن و کبوترهای زندانی
من از آیینه بودن ها سخن گفتن نمی دانم
بیا با من در این حسرت در این شب های بارانی
همیشه شکل بارانم لطیف و بی سبب عاشق
اگر لطفی کنی یک شب بیا با من به مهمانی..
شاعر#باران_ رضا پور
موسیقی و هنر