بازتاب به کارگردانی لیلا پرویزی یک اِنحرافِ فرهنگی در هنرِ نمایشِ ایران است. من بارها این فکت را یادآور شدهام که با شخصِ خاصّی زاویهدار نیستم بلکه اثر برای من مهم است نه مؤثر. اثری که نسخهی غربی برای فرهنگِ ایرانی بپیچد و احتمالاً همهی هنرِ کارگردان در بازنویسی متن این بوده که جای اسمِ مشروباتِ الکلی، عرقِ نعنا، خارخاسک یا خارشتر را ایراد کند، قطعاً باز تاییدِ مُشتی روانشناس و دکتر به میزانِ هُنری بودنِ آن افزوده نخواهد شد. این اثر، نه مؤثر، پُر از تالیفاسدهای اخلاقی در تعریفِ روابطِ انسانی است. مانندِ «دروغ» مهرزاد مشکلگشا، زوجهایی داریم که بیبند و باری در آنها موج میزند و برای سوپاپ اطمینان بخشیدن به این انحرافِ اخلاقی دَنیِل از پاتریک میپرسد: یعنی هیچ تعهدی به همسرِ قبلیات که از او دو بچهداری در خود نمیبینی؟ من پیشنهاد میدهم فریب این دیالوگِ مصنوعی را نخورید: زیرا ما در اِدامه متوجه میشویم دَنیِل برای فخرفروشیِ پاتریک از او کینه به دل دارد و به او حق میدهد با یک دخترِ 20 سالهی جذاب، اِما، رابطه داشته باشد، نه مسئلهی مطرح شده و...
متن کامل را در روزنامهی اینترنتی برداشت بلند بخوانید.
https://longtake.ir/?p=24836