امروزه با توسعه هوشمندسازی اشیا و وسایل اطرافمان داریم به نقطه میرسیم که راحت در تختمان دراز شدیم و همه چیز زندگی مان تحت کنترل ماست و از فرمان ما اطاعت می کند. به این اتفاق که بسیاری از اشیا و وسایل محیط پیرامون زندگی و کارمان بتوانند به شبکه ای مثل اینترنت وصل شوند و با نرم افزارها و اپلیکیشن هایی که روی دستگاه های مختلف نصب میشوند، قابل کنترل، مدیریت و فرمان پذیری باشد، اینترنت اشیا یا بالاتر از اون اینترنت همه چیز گفته می شود. این پدیده می‌تواند به سادگی ارتباط یک گوشی هوشمند با تلویزیون باشد یا به پیچیدگی نظارت و کنترل زیرساخت های ترافیکی یک شهری مثل تهران. از جذابیت های اینترنت اشیا، ساده شدن کار با محیط اطراف، کاهش هزینه و زمان، مدیریت و فرمان پذیری اشیا است. اما از خوبی هایش که بگذریم، بی احتیاطی، استفاده اشتباه و نابجا و بی دقتی در رعایت هشدارهای داده شده، میتواند مخاطراتی را هم برای ما ایجاد کند. مثلاً فکر کنید نصف شب که در خانه هوشمندتان راحت و آسوده خوابیده اید، یهو یک نفر از طریق شعله گاز خانه تان را باز کند و بعد از چند ساعت هم لامپ آشپزخانه را روشن کند و بعد بمب. یا یک کارخانه پیشرفته و هوشمند تولید قطعات ماشین را در نظر بگیرید که ناگهان هدایت و کنترل کارخانه از دست مدیرش خارج شود، یهو سرعت خط تولید زیاد شود یا کار دستگاه پرس مختل شود. خدا به دور! چه خطراتی میتواند متوجه کارگران این کارخانه باشد؟ حالا فرض کنید دشمنانمان از طریق نفوذ در سامانه های ساخت کشور یا شیطنت در طراحی تجهیزاتی که قبلاً از شرکت های خارجی به ما فروخته شده، دست به یک حمله سایبری بزنند و مثلاً مدیریت و هدایت شبکه هوشمند برق یا گاز سراسری را به کنترل خودشان درآورد. ابعاد این جنگ سایبری برایتان قابل تصور است؟