شاید برای کسانی که این سریال ها رو ندیدن شباهت این سکانس ها با هم، فقط در اینه که یه عاشق و معشوقی هستن که یکی شون خوابه و اون یکی داره نگاهش میکنه. اما خب با در نظر گرفتن داستان این سریال ها، یه حس مشترک هم تو این سکانس ها هست که من اون حس رو خیلی بیشتردوست دارم.
یه وقتایی هست که به هر دلیلی نمیتونی حرف دلت رو به اونی که دوسش داری بزنی، یه وقتایی شرایطی وجود داره که حتی اونطوری که دلت میخواد نمیتونی نگاهش هم بکنی. تو همچین موقعیت هایی وقتی عشقت خوابه حداقل میتونی یه دل سیر نگاهش کنی و حرفایی که باهاش داری رو تو دل خودت مرور کنی... من این حس این سکانسا رو خیلی دوست داشتم.
آهنگ هم یکی از آهنگ های سریال "49 روز"ه که به نظرم به اون حسی که گفتم تو این سکانس ها وجود داره خیلی میخوره.
اسمش هست: ?Can't it be me
هنگامِ گریه های برآمده از غم،
اونکه میتونه همراه تو گریه کنه.
حتی موقعی که همه آدمهای دنیا بهت پشت کردن
اونکه میتونه دست های تو رو بگیره.
هرموقع تو صدا بزنی،
اونکه به سمت تو می دَوه.
چرا نفهمیدی که اون، منم؟
نمیشه اون، من باشم؟
واقعا، نمیشه اون، من باشم؟
من هر روز موجب لبخندت خواهم شد
کسیکه تا آخرش چشم از تو برنمیداره.
نمیشه اون شخص، من باشم؟
وقتی تو بخاطر درد تلوتلو میخوری،
اونکه جراحت های تو رو در آغوش میگیره.
از دور نگاه کردن به تو،
حتی وقتی تو کسی هستی که باعث گریه من میشی
اونکه فقط به تو نگاه میکنه.
اونکه خوشحال خواهد بود، حتی اگه همه چیز رو از دست داده باشه
چرا نفهمیدی که اون، منم؟
نمیشه اون، من باشم؟
واقعا، نمیشه اون، من باشم؟
من هر روز موجب لبخندت خواهم شد.
کسیکه تا آخرش چشم از تو برنمیداره
نمیشه اون شخص، من باشم؟
تو تنها کسی هستی که من میخوام.
تو تنها کسی هستی که میخوامش تا دمِ مرگ
چیزی که منو قادر میکنه تا از اوقات سخت عبور کنم
بخاطر اینه که تو اینجا، با منی.
بخاطر اینه که میتونم عاشقت باشم.
میتونم منتظرت بمونم؟
میتونم ببینمت؟
تا روزی که تو به سمت من بیای.
شبیه اشک های لحظات آخر
تنها چیزی که یه یاد میارم فقط تویی.
میتونی عشق من باشی؟
میتونی عاشق من باشی؟