خدایی این رقیب های عشقی از نوع خانم، چرا انقدر نچسب طراحی میشن؟
یعنی کوچکترین حس دراماتیکی در بیننده ایجاد نمیکنن که لااقل یکم دلِ بیننده براشون بسوزه... انگار آدم با شخصیتِ منفی داستان هم یه جاهایی میتونه حس همدردی داشته باشه اما با اون خانمی که رقیبِ شخصیت زنِ داستانه، اصلا و ابدا...

به نظر من فقط تو سریال آواز سودونگ و نامه عاشقانه این رقیب های خانم خوب طراحی شده بودن. آدم واقعا دوستشون داشت و پا به پای شخصیت زن اصلی، احساسات بیننده رو با خودشون همراه میکردن. نویسنده های این دو تا سریال از هرجهت معرکه بودن.