آدم فروش با نامِ سابق تابستان همان سال به کارگردانی محمود کلاری فیلمِ عجیب و خوبی است. در این آشفته‌بازار سینمای ایران که عامریان فیلم و کریم امینی مانور می‌دهند، این فیلم یک غنیمتِ جنگی محسوب می‌شود. قبل از پرداختن به خودِ فیلم باید این توضیح را بدهم که یکی از وکیل‌ها در فضای مجازی نظری داده بود راجع به سریال «آقای قاضی» که پس جای وکیل در این برنامه کجا است؟؛ من لازم می‌دانم که این توضیح را بدهم که اگر بیشترِ قسمت‌های این مجموعه را دیده باشید حتماً وکیلی هم وجود دارد برای دفاعْ اما مسئله این‌جا است که اکنون وکیلی را می‌شناسم که راه دور زدنِ قانون و شرع را به موکلِ خود آموخته و بدون ترس در حمایتِ دیگر وکلا نیز قرار می‌گیرد، وجودِ چُنین برنامه‌هایی به ما می‌آموزد اگر حقوق شهروندیِ خود را بخوبی بدانیم و هر چیزی را جلویمان گذاشتند امضاء نکنیم تا برای دیگران سند شود، دیگر لازم نیست برای هر مسئله‌ی کوچک و سردردآوری پرونده درست کنیم و وقتِ با ارزش قُضّات را بگیریم. اما مشخصاً در مورد «آدم فروش» کلاری باید این نظر را بدهم که ما با یک فیلم سر راست که قصّه‌ی خوبی دارد، از بازی‌های روانی برخوردار است و سوژه‌ی حیرت‌انگیزی در انتخاب پلان‌ها و کادربندی برگزیده، روبه‌روایم. این فیلم اگرچه اَطوارهای تارکوسفکی‌وارش را دوست ندارم، امّا به منِ فیلم باز در سینمای ایران ثابت می‌کند می‌شود ادعای فیل‌گونه نداشت و با خرافات و رَمالی صرفاً بر اساس یک نوستالژی و خاطره‌بازی مقابله کرد و...
متن کامل را در مجله سینمایی برداشت بلند بخوانید.
https://longtake.ir/mag/?p=25897