من به وضوح روزی را که به اصطلاح "جادوی التراسونیک" را در آزمایشگاه مشاهده کردم به یاد دارم. یک بعدازظهر معمولی در نوامبر 2017 بود و من در حال آزمایش ایده های مختلف برای ساختن میکروکریستال های پروسکایت هالید سرب با کیفیت بهتر برای کاربردهای میکرولیزر بودم.
یکی از روش‌های مرسوم برای میکروکریستال‌های پروسکایت، رشد انحلال-جابجایی متشکل از دو مرحله متوالی است: 1. رسوب نمک PbX2 روی بستر شیشه، 2. زیرلایه را در محلول AX فرو کنید. حدود 20 ساعت طول می کشد تا نانوسیم ها و میکروپلیت ها در اندازه میکرون کامل رشد کنند. برای استفاده بیشتر، جدا شدن این سازه ها از زیرلایه ضروری است، اما متأسفانه، ممکن است آسیب های ساختاری ایجاد شود که به طور بالقوه در برابر لیزر کارآمد آسیب پذیر هستند.
من ایده تزریق پیش سازهای بسیار غلیظ (CsBr و PbBr2) را به یک حلال بد برای میکروکریستال های پروسکایت با کیفیت بالا آزمایش کردم. برای انجام این کار، من قصد داشتم همان غلظت نمک های CsBr و PbBr2 را در حلال DMF آپروتیک قطبی در غلظت بالا حل کنم. برخلاف انتظار اولیه من، نمک ها به طور کامل حل نشدند و به نظر می رسید روند انحلال بسیار کند است. در آن لحظه به طور غیر منتظره ای فکر حل کردن نمک های بیشتر به ذهنم رسید.
اگر این ویال را در حمام التراسونیک قرار دهم، نیروی التراسونیک نمک ها را به قطعات کوچک می شکند تا روند انحلال را تسریع کند. در نهایت، ممکن است محلول پیش ساز بسیار غلیظی داشته باشم. این ایده باعث شد که یک ویال کوچک حاوی نمک های حل نشده و DMF را در حمام التراسونیک قرار دهم. در حالی که چند دقیقه منتظر بودم، فضای آزمایشگاه را ترک کردم و یک جرعه قهوه خوردم و با همکارانم در مورد آخرین بازی های فوتبال تاتنهام گپ زدم.
https://vinteb.com/%D8%AD%D9%85%D8%A7%D9%85-%D8%A2%D9%84%D8%AA%D8%B1%D8%A7%D8%B3%D9%88%D9%86%DB%8C%DA%A9/